Mijn fascinatie met het Heelal
Van kinds af aan ben ik al betoverd door het heelal. Ik geloof dat ik als 9 jarig jongetje al verslagen maakte over het zonnestelsel, compleet met uitgebreide beschrijvingen en natuurlijk tekeningen van alle planeten. Op zolder maakte ik een heus planetarium: de planeten waren knikkers of balletjes van verschillende formaten en hingen met touwtjes aan het plafond. De zon was geloof ik een voetbal. De fascinatie is nooit meer verdwenen. Ik ben sterrenkunde gaan studeren aan de universiteit in Groningen. De studie heb ik uiteindelijk niet afgemaakt maar de interesse voor het heelal bleef er altijd.
Hoe kun je niet gefascineerd zijn?
Maar hoe kun je ook niet gefascineerd zijn? Ik meen dat serieus: Hoe kun je niet overweldigd zijn als je beseft hoe absurd klein onze planeet aarde is in de bijna onmetelijke leegte van ons zonnestelsel, hoe absurd klein vervolgens ons zonnestelsel is in vergelijking tot onze hele Melkweg en hoe absurd nietig de Melkweg vervolgens weer is in vergelijking tot het hele (zichtbare) heelal. Of denk aan zwarte gaten die het gewicht kunnen hebben van miljoenen zonsmassa's samengeperst in een punt zonder volume. Of denk aan supernova's, exploderende sterren aan Alles in het heelal is absurd, daar kom je al snel achter als je je verdiept in de astronomie.
Wie op een kraakheldere nacht in een écht donker gebied omhoog kijkt naar de sterrenhemel ziet ongeveer 4000 sterren. Best veel! Al die sterren zijn zonnen: gigantische kernfusiereactors die voor miljoenen of miljarden jaren al branden. We weten inmiddels dat verreweg het grootste deel van die sterren meerdere planeten hebben die er omheen draaien, net als bij onze zon.
als je beseft dat alle sterren die je met het blote oog kunt zien bij een heldere nacht slechts een miniscule fractie zijn van alle sterren in onze eigen Melkweg?